Miejsce czwarte – August III Sas

August III Sas (1696-1763) - elektor saski i elekcyjny król Polski, syn Augusta II Mocnego. Tron saski objął po śmierci ojca, w 1733 roku. Podjął wówczas również starania o koronę polską. Początkowo – 12 września 1733 roku – przegrał rywalizację ze Stanisławem Leszczyńskim, jednak w wyniku zbrojnej interwencji Rosji elekcję powtórzono 5 października, tym razem wybierając na władcę Augusta III. Został koronowany w styczniu 1734 roku. Został królem, choć wcale nie miał poparcia Polaków. Wyniesiony na tron pod osłoną rosyjskich wojsk. Na jego koronacji zjawiło się tak niewielu senatorów, że niemal zabrakło ludzi potrzebnych do tego, by zgodnie z ceremoniałem nieść monarsze insygnia. Niska frekwencja uniemożliwiła też zorganizowanie sejmu koronacyjnego. Coś takiego nie zdarzyło się nigdy wcześniej w polskiej historii. Nie był władcą, ale popychadłem. Stale chodził na rosyjskim pasku, a nad Wisłą niemal nie przebywał. Wolał zajmował się sprawami rodzinnej Saksonii. Jego panowanie zagwarantowało, że Polska już nie zdoła uwolnić się spod kurateli carów.
Podstawą panowania Augusta III był silny sojusz z Rosją. Utrzymywał się on aż do śmierci cesarzowej Elżbiety Romanowej w 1762 roku.
Kolejni władcy Rosji, Piotr III i Katarzyna II, przestali jednak udzielać mu poparcia. Przesądziło o losie wojny siedmioletniej, która pogrzebała nadzieje polskiego króla na przejęcie Śląska oraz koronę cesarską. Zaważyło też na dalszych losach związku polsko-saskiego.
August III, zagrożony  przygotowywanym przez Czartoryskich zamachem stanu, opuścił Polskę na początku 1763 roku. Niedługo później zmarł w Dreźnie.