Miejsce piąte - Henryk Walezy

  Henryk Walezy (1551-1589) – pierwszy polski król elekcyjny i wielki książę litewski w latach 1573-1575, a od 1574 roku król Francji. Był czwartym synem Henryka II Walezjusza i Katarzyny Medycejskiej. Od 1567 roku rządził Andegawenią.

Krytykowano króla i jego francuski dwór za swobodę obyczajów, za odsuwanie Polaków, a samego monarchę za samowolę w rozdawaniu urzędów i honorów. Miano mu za złe, że nie kwapi się z poślubieniem infantki Anny Jagiellonki poieważ uzgadniając elekcję planowano ślub Henryka z Anną. On miał jednak 23 lata, ona zaś ponad 30 więcej, stąd nie spieszno mu było do żeniaczki. Nie ożenił się z córką wygasłej dynastii Jagiellonów i ani myślał respektować polskie tradycje.
Ratuje go tylko to, że nie zdążył wiele w Polsce napsuć. Paniczyk nie rozumiejący miejscowych obyczajów i plujący na własne obietnice.
W czerwcu 1574 r. dotarła do niego wieść o śmierci brata. Zgodnie z prawem to jemu przypadała w takiej sytuacji francuska korona. Kilka dni później, nocą z 18 na 19 czerwca 1574 r. potajemnie, nie zasięgnąwszy rady senatu, w przebraniu, opuścił Wawel i udał się pospiesznie w kierunku granicy. Królowi towarzyszyli jego lokaj Jan du Halde, dworzanin Gilles de Souvré, lekarz Marek Miron i kapitan gwardii Mikołaj de Larchant.
Strażnikowi powiedział, że udaje się na schadzkę. W Paryżu przejął władzę nad swym ojczystym krajem.
Zginął tragicznie. 1 sierpnia 1589 r., zamordowany na sedesie przez podstępnego mnicha (Dominikanina Jakuba Clémenta.) Na nim skończyła się historii francuskiej dynastii Walezjuszy.